Xorte.pl

Podczas upływu wieku XX rozwój fotografii zaowocował ważnym dla astronomów narzędziem. Ulepszanie materiałów, długie ekspozycje oraz nowe projekty teleskopów przyczyniały się do uzyskiwania obrazów zawierających detale niewidoczne przy obserwacjach za pomocą ludzkiego oka. Dzisiaj szczególnie rozpoznawalne dla astrofotografów, to niezwykłe zdjęcie gwiazdotwórczej mgławicy w Orionie zostało uchwycone w 1901 roku przez Amerykańskiego astronoma i twórcę teleskopów George’a Ritcheya. Oryginalna szklana płytka fotograficzna, czuła na światło zielone i niebieskie, została zdigitalizowana, a następnie uzyskano z niej pozytyw. Ręcznie pisane notatki wskazują na 50-minutową ekspozycję, zakończoną o świcie oraz 24-calową aperturę teleskopu, zamaskowaną do 18 cali, by poprawić ostrość otrzymanego obrazu. Zapisy Ritcheya sprzed ponad 100 lat zachowały astronomiczne dane i mogą dalej być używane do odkrywania procesów astrofizycznych.

Koniec lata upłynie w towarzystwie bardzo jasnego Księżyca. W sobotę 14 września rano Srebrny Glob przejdzie przez pełnię i jednocześnie spotka się z planetą Neptun, która 10 września znajdzie się w opozycji względem Słońca. Oznacza to, że planeta jest widoczna teraz całą noc i góruje w momencie północy prawdziwej. Niestety zginie ona w silnej łunie Księżyca. Łuna nie przeszkodzi za to w obserwacjach widocznych wieczorem planet Jowisz i Saturn, lecz te są bardzo nisko i znikają z nieboskłonu jeszcze w pierwszej połowie nocy. Po drugiej stronie nieboskłonu, na tle gwiazdozbioru Barana przebywa planeta Uran. Jest ona sporo jaśniejsza od Neptuna, …

Jednym z problemów fizyki początku XX wieku było wyjaśnienie, dlaczego jądro atomowe nie rozpada się. Odpowiedź dopiero w 1935 roku zaproponował Hideki Yukawa. W celu opisania jego toku rozumowania musimy cofnąć się w czasie jeszcze o osiem lat, do roku 1927 i przedwojennego Lipska.

Niektórym powyższa mgławica przypomina rybi łeb. Jednakże ten pełen barw kosmiczny obraz tak naprawdę składa się z chmur świecącego gazu i ciemnego pyłu, znajdującego się w IC 1795, regionie gwiazdotwórczym w gwiazdozbiorze Kasjopei. Kolory obłoku zostały nadane mu przez paletę odcieni teleskopu Hubble, służącą do mapowania emisji tlenu, wodoru i siarki za pomocą barw niebieskich, zielonych oraz czerwonych w wąskim paśmie widma. Uzyskane dane następnie połączono z ujęciami tego regionu wykonanymi przy pomocy filtrów szerokopasmowych. Niedaleko od słynnej podwójnej gromady Perseusza, IC 1795 leży na niebie tuż obok IC 1805, mgławicy Serce, będąc jednocześnie częścią grupy regionów gwiazdotwórczych leżących na skraju dużego obłoku molekularnego. Odległy od nas tylko …